Tot voor kort waren er maar weinig mensen die Ivo Niehe in één adem zouden noemen met popster Britney Spears. Een oud fragment van een interview tussen de Nederlandse tv-maker en de, destijdse, tiener popster, bracht daar afgelopen week verandering in.
Het gaat om een fragment dat te zien is in de nieuwe documentaire Framing Britney Spears. Deze documentaire, die zijn naam te danken heeft aan de juridische strijd tussen Britney Spears en haar eigen vader, is een verslag van Spears’ carrière, en de manier waarop zij een symbool voor en slachtoffer van de vrouwonvriendelijkheid van de media werd.
De film heeft voor veel ophef gezorgd, in Amerika en daarbuiten. Eén fragment trok daarbij bijzondere aandacht in Nederland. Het gaat om een 22 jaar oud fragment van de Tros TV Show waarin Niehe de destijds zeventienjarige Britney Spears een vraagt stelt over haar borsten: “We hebben nog één onderwerp om te bespreken. Je borsten. Wat vind je van borstimplantaten?” Wat volgt is een wat ongemakkelijke stilte en gelach uit de zaal. Britney, die duidelijk ongemakkelijk oogt, lacht het moment beleefd weg en laat weten dat ‘iedereen vrij is om te doen wat hij of zij wil, maar dat zij zelf geen borstimplantaten heeft.’
Door de onlangs verschenen film en dit inmiddels virale fragment ontving Niehe een storm aan kritiek op sociale media. In het AD liet de presentator weten ‘flink gepikeerd’ te zijn. Een opvallende woordkeuze voor een man onder mediagevoelig vuur. Niehe beroept zicht op de context waarin het interview plaatsvond, die de makers van de documentaire niet juist zouden weergeven in hun verhaal. Hij verwijst naar een fotosessie die Spears eerder dat jaar had gedaan voor het blad Rolling Stone. Volgens Niehe stonden alle kranten destijds vol met vragen over Britney’s uiterlijk én borsten. Hij wilde haar een ‘serieuze kans geven om te reageren op alle ophef over haar lichaam’. Volgens hem was hij juist de enige journalist die haar destijds op respectvolle wijze lastigviel met deze vraag.
Toen De Volkskrant Niehe gisteren vroeg ‘of hij nog achter het gesprek stond?’ antwoordde hij: “Ik vroeg naar haar mening over borstimplantaten: die vraag lag voor de hand. Nadien was er geen enkele commotie. Ik ken mezelf inmiddels goed; als ik een blunder bega, ben ik de eerste om dat toe te geven.”
Hiermee overtreedt Niehe meerdere gouden regels van de crisiscommunicatie: ken jezelf, waak voor ijdelheid en wees niet bang om sorry te zeggen. Niehe beweert zichzelf inmiddels goed genoeg te kennen om het toe te geven wanneer hij een blunder begaat. Het algemene, inmiddels wereldwijde, oordeel over dit fragment, is voor hem geen reden om toe te geven dat hij het destijdse interview wellicht anders had moeten aanpakken. Daarnaast toont het een zekere mate van ijdelheid dat Niehe, tegen alle kritiek in, stelt beter te weten wat wel en niet juist was geweest in de situatie. Tot slot weigert hij zijn excuses aan te bieden: een klassieke fout. In plaats daarvan beroept hij zich op de context die zijn vraagstelling zou verklaren, zonder daarbij in te zien dat de betreffende documentaire juist zo haar best doet om deze context bloot te leggen.
Evi Timp is Adviseur bij Huijskens Communications.